Coachen vs. begeleiden
Laatst kreeg ik een mail terug van een docent die in één gesprek het verschil tussen coachen en begeleiden ervaarde. In het begin is duidelijk te lezen dat ze met háár agenda bezig is tot ze zegt: “Moeten we eigenlijk wel wat doen?” en hiermee de verantwoordelijkheid bij de leerling legt.
“Toen vroeg ik: moeten we eigenlijk wel wat doen? (Op de toon en met de pressure zoals we besproken hadden, alsof het mij niet uitmaakt)
Het was even stil…. Toen kwam het verlossende antwoord: JA! We moeten wel wat doen antwoordde hij.
Hahaha dat antwoord had ik niet verwacht.”
De hele mail:
Hoi Maarten,
Jij ook nog bedankt voor het leuke gesprek. Het heeft me voor de rest van de dag goede positieve energie gegeven!
Ik heb zojuist een gesprek met de leerling gehad. Er waren deze week wat akkefietjes voorgevallen; niet komen opdagen bij nakomen, verwijdering uit les ivm ruzie en tafels wegduwen. Uiteraard hebben we hier ook over gesproken.
Ik heb het ook gehad met hem over het ‘kleine doel’ (kijken op SOM naar huiswerk). Ik heb gevraagd hoe het is verlopen.
Hij gaf aan: ik heb mijn huiswerk voor scheikunde, Nederlands en biologie gemaakt.
Ik vroeg hoe dit komt; omdat hij op SOM heeft gekeken antwoordde hij.
Voor scheikunde heeft hij het gemaakt omdat hij de eerste 2 lessen geen schrift mee had. De docent heeft toen afgesproken met de leerling dat hij een schrift van haar krijgt als hij de volgende les al het huiswerk af zou hebben. Dit heeft hij dus gedaan.
Ik heb hem gecomplimenteerd voor wat hij wel heeft gedaan.
Ik heb ook gevraagd wat hij nog beter had kunnen doen deze week. Hij gaf aan: huiswerk voor Engels maken.
Ik vroeg waarom hij dat niet heeft gedaan; niet op SOM gekeken die dag. Toen vroeg ik wat hij nodig heeft om wel op SOM te kijken. Dat wist hij zelf ook niet. (Hieruit bleek dat hij eigenlijk het nut niet perse in zag van op SOM kijken). Het voelde echt zoals je omschreef tijdens ons gesprek. Hij antwoordt mij: is goed ik zal op SOM kijken, zodat het gesprek tussen hem en mij dan eerder klaar is.
Toen zei ik iets waarvan ik dacht…. Shit dit is niet de bedoeling. Ik zei: Engels kan je niet laten vallen hoor. Dat is een examenvak dus echt belangrijk dat je je huiswerk maakt. Hij antwoordde: ja weet ik.
De boodschap die ik tegen hem zei had totaal geen waarde en kwam echt niet bij hem binnen. Nutteloos dus.
Ik heb nog aan hem gevraagd wat er anders was aan de dagen dat hij wel op SOM keek tov de dagen dat hij niet op SOM keek. ‘’Geen idee’’ antwoordde hij.
We hebben gesproken over het nut van het huiswerk. Hij ziet er totaal geen waarde in om wel huiswerk te maken, want hij leert toch voor de toetsen. In de klas krijgt hij geen uitleg mee omdat hij snel is afgeleid. Ik besefte me dat ik het hele gesprek zat te trekken om er maar wat uit te krijgen.
Toen vroeg ik: moeten we eigenlijk wel wat doen? (Op de toon en met de pressure zoals we besproken hadden, alsof het mij niet uitmaakt)
Het was even stil…. Toen kwam het verlossende antwoord: JA! We moeten wel wat doen antwoordde hij.
Hahaha dat antwoord had ik niet verwacht.
Wat we moeten doen weet hij zelf niet. Ik heb gezegd dat hij hier zelf over moet gaan nadenken. Volgende week spreken we elkaar weer om te bespreken ‘’wat er eigenlijk gedaan moet worden’'
Maar die vraag ‘’moeten we eigenlijk wel iets doen’’ voelde zo lekker. Het plaatste hem echt in een soort lichtelijke paniekmodus van 'huh shit als ik nu nee zeg heb ik geen begeleiding meer, en diep van binnen weet ik dat ik wel begeleiding wil’.
Het was echt heel goed om te ervaren wat de manier van vraagstelling kan veranderen aan het gesprek.
Erg bedankt voor je tips Maarten! Al het past ga ik volgende week de schaalvraag bij hem uitproberen.